Warhoofd, optimist en moeder zijn zomaar een paar woorden die bij haar opkomen wanneer ze zichzelf beschrijft. Sinds 2007 ?officieel? warhoofd, omdat Marjan toen de diagnose ADD kreeg, echter met een paar duidelijke ?H?-kenmerken: Marjan ziet zichzelf?als een menggevalletje. Sinds 2004 en 2005 moeder van twee jongens. De oudste heeft ADHD ?en de jongste ADD: een bruisend gezin waar structuur nogal eens ontbreekt, maar verveling geen kans krijgt. Met vallen en opstaan leren ze m?t en v?n elkaar en proberen ze, ondanks alle struikelblokken, vooral de leuke en grappige dingen in elkaar te zien.
ETIKETJE
En zo heb je van de ene op de andere dag een ?stoornis?.
Nou ja, die stoornis heb je natuurlijk niet van de ene op de andere dag, maar ?het? heeft wel ineens een n??m. En daarbij kom je dan het woord ?stoornis? tegen, iets wat ik echt nooit met mezelf geassocieerd zou hebben. Ik, die SPH en zelfs nog een floddertje orthopedagogiek had gestudeerd en derhalve bezig zou moeten zijn met het ondersteunen van mensen-met-een-stoornis, ik had toch zeker z?lf geen stoornis?!
En toch kon ik er niet omheen.
Het lijstje met ADD-kenmerken ontrolde zich voor mijn ogen en ik dacht: krijg nou wat.
Dat ben ik. Dat heb ik.
OPLUCHTING
De opluchting was vele malen groter dan de schrik.
Opeens viel alles op zijn plek. D??rom lukte het mij niet, wat anderen ogenschijnlijk zo makkelijk afging.
D??rom was ik zo verschrikkelijk moe aan het einde van iedere dag, waarop ik de benen uit mijn lijf had gerend – maar waarbij de chaos groter was dan toen die dag begon.
D??rom kwam ik altijd te laat en d??rom kon ik me zo verliezen in zaken die weinig met de praktijk van alledag te maken hadden. D??rom begon ik aan 23 dingen tegelijk om er vervolgens niet eentje af te maken.
D??rom had ik zo vaak geen overzicht en raakte ik zo vaak in paniek doordat alles als een lawine over me heen? leek te komen.
D??rom was er zoveel chaos in mijn hoofd en in mijn leven.
DIAGNOSE
Voor mij was het zo klaar als een klontje: dit etiketje was op mijn lijf geschreven. En aangezien ik niet ben van het klagen en miepen over mijn lot, en wel van het koe bij de horens en het heft in eigen handen, vond ik dat ik hier iets mee moest. Hulp had ik nodig en dat begon dan waarschijnlijk bij het halen van een officieel etiketje: een diagnose.
Ik had het ?geluk? een psychiater in opleiding te treffen die erg volgens het boekje werkte en na een aantal standaardvragen al snel tot de conclusie kwam: ?Ik denk niet dat jij het kunt hebben. Je hebt een opleiding afgerond, je hebt al een aantal jaren een stabiele relatie en je houdt een gezin draaiende.?
Uhhmm?.?
Ik hield een gezin draaiende?..? Ammehoela, er draaide inderdaad van alles, ballen die ik in de lucht probeerde te houden terwijl ik er tussendoor liep te rennen om maar zoveel mogelijk damage control toe te kunnen passen.
Hoorde ze me dan niet zeggen hoe moe ik iedere dag was? Hoe ik bijna niet wist hoe ik het allemaal moest doen? Dat ik zelfs zonder werk buitenshuis, amper wist hoe ik het huishouden met twee kinderen moest combineren zonder volledig dol te draaien? Mijn huishouden draaide ja??.en mijn hoofd tolde. Ik voelde me l?tterlijk de spil van het gezin, die bl??f doordraaien zonder ooit een moment rust te kennen.
Het lukte me niet om de vrouw op andere gedachten te brengen en het enige wat nog enige hoop bracht, was dat er een vervolgafspraak werd gemaakt voor een tweede gesprek, waarbij ik iemand mee zou mogen nemen die me goed kende en waarbij ik de vragenlijst in moest vullen die zou moeten uitwijzen of ik al dan niet AD(H)D zou hebben.
Bij dit tweede gesprek bleek de psychiater de afspraak te zijn vergeten en ook mijn naam, maar haar visie stelde ze in ieder geval 180 graden bij: na het invullen van de vragenlijst en de getuigenis van mijn goede vriendin (die orthopedagoge is), was er ineens geen twijfel mogelijk: ik had ADD.
TUSSENGEVALLETJE
Inmiddels zijn we 8 jaar verder en heb ik zelf de diagnose maar bijgesteld naar AD/HD. Ik heb zeker alle 9 kenmerken van ADD, maar daarnaast ook nog een vleugje ?H?, zoals ik dat altijd noem: ik ben een praatgrage, impulsieve en soms overbeweeglijke ADD-er.
En het woord ?stoornis?? heb ik vervangen door de meer gezellige term: ?extraatje?. Want prettig gestoord is natuurlijk prima, serieus gestoord heb ik iets meer moeite mee.
Inmiddels heb ik veel geleerd over wat ADHD is en wat je zelf kunt doen om je leven iets makkelijker te maken. Toen ik het net ontdekte (via zo?n online test die je zelf kunt doen) schoot ik natuurlijk in een onvervalste hyperfocus en zocht ik alles op wat ik maar kon vinden. Het ging ook opeens wonderbaarlijk goed op allerlei vlakken: ik slaagde er notabene in om op tijd te komen bijvoorbeeld, iets wat mij mijn hele leven nauwelijks gelukt was.
Het accepteren van het feit dat ik bepaalde dingen nu eenmaal niet zo goed kon, door een alternatieve ?bekabeling? van mijn hersenpan, gaf me al meteen heel veel rust en daardoor de middelen om dingen anders te bekijken en daarmee te experimenteren. Helaas verdwijnen met de hyperfocus soms ook de behaalde resultaten. En sta ik iedere dag weer op met de nodige goede voornemens waarvan ik er misschien eentje haal.
Vaker stap ik ?s avonds zuchtend mijn bed in, kijkend naar het slagveld dat mijn slaapkamer is: was die al wekenlang opgevouwen had moeten geworden?..en daarnaast nog vele zaken die niet op een slaapkamer horen. ?Morgen ga ik ?cht?..?
Ik w??t wat goed voor me is, ik weet dat deze omgeving mijn nachtrust niet bevordert en ik w??t dat nachtrust ook iets is wat best goed voor je kan zijn.
Heb ik ooit wel eens gehoord.
Voel je vooral vrij om jouw ervaringen met ons te delen : ) Zo kunnen we van elkaar genieten en wie weet nog wat leren! Je kunt hieronder reageren, zelfs anoniem wanneer je dit prettiger vindt.
Herkenbaar!